کد مطلب:28862 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:103
من - به خدا سوگند - خودم را بر كوتاهی در كارم سرزنش نمی كنم. همانا من در كار جنگ، جدّی و كاردانم. در كار نبرد، پیشرو و به شیوه حزم آگاهم و اندیشه درست را درمیان شما به كار می گیرم. آشكارا شما را به فریادرسی می خوانم و بی پرده شما را برای یاری ندا می دهم، نه سخنم را می شنوید و نه فرمانم را اطاعت می كنید، تا كارها به سرانجام شومی كشیده می شود. شما قومی هستید كه با شما نه می توان خونخواهی كرد و نه می توان داغ دل ها را به پایان برد. از پنجاه و چند شب پیش تاكنون شما را فرا خواندم كه به داد برادرانتان برسید. مثل شتر نرِ كف بر لب، خُرخُر كردید و همچون كسی كه عزم نبرد با دشمن ندارد و در پی اجر نیست، زمینگیر شدید. سپس سپاهی اندك و سست از میان شما نزد من بیرون شد، رنگ پریده «كَأَنَّمَا یُسَاقُونَ إِلَی الْمَوْتِ وَهُمْ یَنظُرُونَ؛[1] گویا كه آنان را در حالی كه می نگرند، به سوی مرگ می كشانند». پس اُف بر شما![2].
2836. امام علی علیه السلام - در خطبه اش پس از كشته شدن محمّد بن ابی بكر -: آگاه باشید! مصر را فاجران ستمگر گشودند؛ آنان كه راه خدا را بسته و اسلام را به انحراف كشاندند. هلا كه محمّد بن ابی بكر به شهادت رسید و ما از خداوند بر این امر، انتظار اجر داریم! به خدا سوگند، تا آن جا كه من می دانم، او از كسانی بود كه منتظر قضای الهی (مرگ) بود و برای پاداش [ آخرتْ ] كار می كرد و از روش هر فاجر بدش می آمد و روش مؤمن را دوست می داشت.